Wolę doompostować po Polsku. Naprawdę pomimo wszelkich starań mam bardzo małe nadzieję na ten kraj. Ostatnie trzydzieści pięć lat żyjemy w jednym z krajów najgorszej reakcji. Wszystko jest przeciwko nam, nie tylko aparat państwowy, ale kultura, stare pokolenie “co pamięta PRL”, drobnomieszczaństwo które najadło się truchła tego zadupia do syta, studenci gotów oddać duszę wielkiemu szatanowi nadal wierząc w amerykański sen. I najsmutniejsze, to zniszczona klasa robotnicza. Łódź, Wałbrzych, Katowice, Rzeszów, cała siła przemysłowa sprzedana za paczkę fajek. Całe społeczności porzucone na pastwę losu, “nowego i nieznanego” im wcześniej systemu. Młodzież którą kontrolują faszystowskie kluby piłkarskie, katolicyzm ogłupiający całe pokolenia, cyrk parlamentaryzmu zamykający oczy na rzeczywistość polityczną, nieistniejące związki zawodowe muszące zmagać się z jedynym i brutalnym dla nich tytanem jakim jest Solidarność. Gdziekolwiek nie pójdę, cokolwiek nie przeczytam czy usłyszę, z kimkolwiek nie porozmawiam, antykomunizm tam będzie. To jest jedna z fundamentalnych tez życia w tej pokurwionej dziurze. To wszystko jest tak ugniatające, czuje się bezsilny, ale co ja kurwa zrobię? Coś muszę, nie można w tym pierdolniku gnić jak rozjechany kundel. Jedynie to wszystko jest takie męczące. JT Chapman ma rację, nie zaczynamy od zera, jedziemy od -50.